Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego – komentarz diakonii liturgicznej

W tym miesiącu, jak i nadchodzących, Diakonia Liturgiczna zdecydowała się na rozważanie dokumentu, który stanowi jedną z podstaw wiedzy liturgicznej. Tym dokumentem jest OWMR – czyli Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego.

We wstępie podkreślony jest głównie fakt, że reforma liturgiczna Soboru Watykańskiego II stanowi kontynuację myśli sformułowanych na Soborze Trydenckim. Tak jak wtedy, tak i teraz niektóre obrzędy przywrócono „stosownie do pierwotnej tradycji Ojców Kościoła”, nie zapominając, że ze względu na wyzwania swoich czasów należy pewne aspekty Eucharystii dostosować dla duchowej korzyści współczesnych uczestników. W ten sposób Kościół, pozostając wierny swemu zadaniu nauczyciela prawdy i strzegąc „rzeczy starych”, czyli depozytu tradycji, spełnia również obowiązek rozważania i roztropnego stosowania „rzeczy nowych” (por. Mt 13, 52).

Z kolei rozdział pierwszy traktuje o godności Eucharystii jako celebracji liturgicznej. Dokument powtarza za Konstytucją o Liturgii, że stanowi ona Źródło i Szczyt życia chrześcijańskiego. Zwraca też uwagę na godne wypełnianie funkcji przez celebransa i wiernych, którzy są włączeni w obrzędy przez królewskie kapłaństwo działające na mocy ich chrztu. Z tego wynika potrzeba dogłębnej formacji liturgicznej. Odpowiedzialnym za jej całokształt jest biskup diecezjalny, a liturgia z jego udziałem powinna stanowić wzór.